Μια Περιπέτεια, Μια Εμπειρία
Κυριάκος Κέρμανος
Στο άκουσμα της λέξης καρτέλ σχημάτιζα την εντύπωση πως θα είναι ακόμα μια ομάδα μελέτης πάνω σε ένα αντικείμενο, με σκοπό και στόχο μια κοινή γνώση με τη συνηθισμένη συνέχεια της, χωρίς κενά, χωρίς ρωγμές, κάτι που κλείνει. Εδώ να αναφέρω ότι παρελθοντικά και ως φοιτητής σε πανεπιστήμιο συμμετείχα σε διάφορες ομάδες διαβάσματος και μελέτης χωρίς όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ενθουσιασμό. Κατέληξα να προτιμάω την ατομική μελέτη καθώς πίστευα ότι η γνώση που δύναται να αποκτηθεί μπορεί να επέλθει μέσα από ατομική εργασία, αφού έτσι κι αλλιώς όλοι την ίδια γνώση θα αποκτούσαμε, μια γνώση σκέτη και ποσοτική. Το ίδιο το καρτέλ όμως με έχει διαψεύσει ευχάριστα και σε αυτό το σημείο μιλάω πρώτα απ’ όλα για κάτι το ανατρεπτικό.
Κάτι με ταρακούνησε, ξεκινώντας από τη 12η διακαρτελική ημερίδα, μια πρόκληση και ένα αίσθημα ενθουσιασμού. Έτσι αποφάσισα με σχετική ευκολία θα έλεγα να πάρω μέρος σε αυτό παίρνοντας ταυτόχρονα και μια θέση μέσα σε αυτό. Με απασχολούσε και εξακολουθεί να με απασχολεί, με διαφορετικό τρόπο πλέον, το ζήτημα της σεξουαλικής και πολιτικής “ζωής” του υποκειμένου. Ζητήματα φύλου, ταυτότητας και προσανατολισμού. Επίσης, ζητήματα οικονομικό-κοινωνικών συστημάτων και πως το υποκείμενο καλείται να λειτουργήσει μέσα σε αυτά και γενικότερα μέσα σε έναν πολιτισμό. Συμμετείχα σε δυο καρτέλ. Το ένα με θέμα τη Σεξουαλικότητα και την Εμφυλοποίηση και το άλλο με θέμα Το Αντίστροφο της Ψυχανάλυσης, που είναι το 17ο σεμινάριο του Ζακ Λακάν. Στο καρτέλ άκουσα, διάβασα, συζήτησα, γέλασα. Μια ατμόσφαιρα ανοιχτότητας και δεχτικότητας, χωρίς λογοκρισία. Κατά τη διάρκεια αυτού με βρήκα να απομακρύνομαι από ερωτήματα που είχα θέσει εξαρχής ως εργασία μου. Με βρήκα σε μια άλλη θέση, διαφορετική και την οποία ονομάζω θέση “υπό επεξεργασία”. Ένα μείγμα αποδόμησης και επαναπροσδιορισμού, ταυτόχρονα και παράλληλα, όχι στατικό αλλά δυναμικό. Να εμφανίζονται και να υπεισέρχονται σε όλο αυτό λέξεις, φράσεις, συνειρμοί, έννοιες, συναισθήματα. Κάτι που είπα, κάτι που άκουσα, κάτι που σκέφτηκα, κάτι που ένιωσα και εγώ να τα γράφω σε ένα χαρτί. Πολλές φορές να γίνεται σε χρόνο ανύποπτο. Αυτό να συνεχίζεται και μετά τις συναντήσεις της ομάδας. Όλα αυτά τα λέω“εξαρτήματα” σε μια διαδικασία “εξαρτηματοποίησης”. Τα “εξαρτήματα” να είναι σε πολλές περιπτώσεις διαφορετικά μεταξύ τους. Κάτι το ετερογενές που όμως δομείται και συγκροτείται. Δομείται έχοντας μέσα σε αυτό το δικό μου υποκειμενικό ίχνος. Εδώ είναι που έγγειται το ανατρεπτικό του καρτέλ για εμένα και η εμπειρία αυτή μου είναι πρωτόγνωρη. Η γνώση που αποκομίζει κάποιος μέσα από τη λειτουργία του καρτέλ έχει κάτι της τάξης του υποκειμενικού ίχνους-στίγματος του καθενός. Δεν είναι κοινό για όλους, δεν είναι της τάξης του ποσοτικού. Αλλιώς έβλεπα τα πράγματα αρχικά, πολύ διαφορετικά τα αντιλαμβάνομαι τώρα.
Στο κάλεσμα για να καταθέσω στιγμιότυπο από την εμπειρία μου σκεφτόμουνα πως να το κάνω αυτό, τι να πω, πως να το πω. Έτσι αποφάσισα να το κάνω όπως το έκανα και στο καρτέλ. Με μια ροή καρτελική. Να εμφανίζονται τα “εξαρτήματα” και εγώ να γράφω στο χαρτί, ετεροχρονισμένα και ανυποψίαστα. Κάτι που δομείται, κάτι που δημιουργείται. Αυτό το κάτι είναι και το σημερινό κείμενο που είναι η κατάθεση της δικής μου εμπειρίας. Αυτό είναι και το προϊόν της εργασίας μου στα πλαίσια του καρτέλ. Ηεμπειρία μου. Τι μου έκανε το καρτέλ; Μα φυσικά η επιθυμία μου να συνεχίσω.
